Er wordt mij geregeld gevraagd: wat is je motivatie om te blijven schrijven? Wat is die bezetenheid om mijn verhalen de wereld in te brengen? Want bezetenheid is het beslist als je nagaat dat er al miljoenen boeken bestaan. Moet ik per sé wedijveren om mijn verhalen ergens tussen die enorme stapel te wringen? Waarom zou ik uren achtereen mijn brein kraken om een geweldig verhaal te bedenken, pijn lijden omdat ik vele mooie woorden later weer moet schrappen, ’s nachts wakker worden omdat ik een geweldige scene bedenk of in de stress schieten door een rukrecensie van een eikel? Nou gewoon, omdat het bedenken van verhalen verrekte goed voelt.
Ik blijf schrijven omdat…
Al is er maar één fan, slechts één luisterend oor bij mijn kampvuur gaan zitten, dan is dat genoeg. Het voelt geweldig als ik als een soort sjamaan (of dorpsgek, het is maar hoe je het bekijkt) rond het kampvuur jonge krijgers moed inpraat met mijn verhalen. Dat ik dan verhalen mag vertellen die gaan over helden en moedige daden, jezelf ontdekken en vijanden verslaan, vriendschappen sluiten en de liefde vinden. Al inspireer ik slechts één persoon, dan voelt het als een succes en wil ik door blijven gaan met het bedenken van verhalen.
Ik blijf schrijven omdat…
Van jongs af aan had ik al iets met het verzinnen van verhalen. Op mijn slaapkamer versleet de typemachine van mijn ouders. Takataketak klonk er door ons huis zodra de letterhamers het papier inbeukten. Dromen werden letters en letters regen zich aan elkaar tot wonderbaarlijke avonturen. Ooit bedacht ik een verhaalwereld vol optische illusies of een verhaal over een buitenaards wezen. Uiteraard werd ik geïnspireerd door de ongekende fantasie van de Jim Henson films en series, waar ik maar al te graag naar keek. Dus het doorbouwen op wat er al is, zorgt dat ik wil blijven schrijven.
De schatkamer van Dizary ligt op je te wachten
Ik blijf schrijven omdat…
Bij het uitbrengen van mijn eerste boek Het Levende Systeem was ik serieus fanatiek. Ik hoopte op succes, maar dat bleek minder eenvoudig te behalen dan gedacht. Het beïnvloedde mijn schrijfwerk en mijn tweede boek liet op zich wachten. Want hoe kon ik verder zonder zeker te weten dat mijn eerste boek een succes werd? Totdat ik het oergevoel weer ontdekte – het kunnen vertellen van een verhaal rond een kampvuur. Een uniek verhaaltje verteld aan slechts één persoon die er verwonderd naar luistert. Dat gevoel zorgde ervoor dat ik door wilde gaan met het schrijven van avonturen die alleen ik helemaal geweldig vond. Met deze gedachte verscheen mijn 2e boek en novelle Jalvin een stuk eenvoudiger.
Ik blijf schrijven omdat…
Wat niet helpt is dat ik wel eens een serie kijk die dan overeenkomt met een van mijn toekomstige verhalen. Zoals de recente Shadow and Bone serie op Netflix. Het avontuur van de crows is toch zeker grotendeels een idee dat ik heb voor mijn 3e Dizaryboek. Dat alles al bestaat en al een keer is gedaan, dat geloof ik niet (wil ik niet geloven, daar ben ik te creatief voor ingesteld). Daarom ga ik beslist door met schrijven van mijn versie en laat ik mijn creativiteit erop los. Voor dit soort dingen ben ik niet meer bang. Mijn personages komen immers uit Dizary en niet uit de wereld van Shadow and Bone. Het overtuigd zijn van mijn eigen creativiteit zorgt ervoor dat ik door blijf schrijven.
Ik blijf schrijven omdat…
Er gaat ook niets boven het uitpakken van je eigen boek. Het voelt heerlijk als een lang gekoesterde droom daadwerkelijk van de drukker bij jouw thuis wordt bezorgd. Dan open je voorzichtig de doos, je ruikt het papier al, je ziet de cover en je voelt aan heel je lijf dat je een geweldig resultaat hebt behaalt. Dat geeft mij altijd een enorme kick, kan ik je wel zeggen.
Dus blijf jij ook vooral doorgaan met schrijven en doen wat je leuk vindt zonder je ergens wat van aan te trekken. Dan hoe je je nooit af te vragen waarom je überhaupt schrijft.
Wat is de leesvolgorde? Hoe steken de boeken in elkaar? Waar moet je beginnen? In het volgende artikel leg ik het je uit.
