Het werk van de Italiaan Giovanni Battista Piranesi heb ik altijd zeer inspirerend gevonden en het vormt de bakermat van mijn Dizarywereld. Vooral de duistere kerkers, de weelderige brede lanen en ruïnes prikkelen al jaren mijn fantasie. Eindelijk kun je zijn meer dan 20 litho’s op waar formaat bekijken. Snel dus nog even naar de Kunsthal waar je tot 1 september deze expositie kan bekijken.
Nedorium
Als kunstenaar werd Piranesi in de achttiende eeuw bekend met zijn ‘Vedute di Roma’, een reeks etsen van ruïnes en monumenten van Rome. Een bekende serie prenten die mij vooral aanspreekt is die van de Carceri d’Invenzione (Imaginaire Kerkers). Hierin beeldde hij ruïnes af die hij in kerkers veranderde, gedomineerd door arcaden in onmogelijke perspectieven, trappen die tot ongelofelijke hoogten oprijzen en bizarre galerijen die nergens heen leiden.
De haken, raderen, hangkatrollen en kettingen zijn een verwijzing naar zijn ideeën over straf en kwelling. Hij schept een verbeeldingsvolle onderwereld van onheilspellende spelonken. De kleine figuren die hij aan deze ruimten toevoegt, verraden hoe nietig de mens is. Deze schaduwwerelden, die eindeloos buiten het papier door lijken te gaan, zijn een duidelijk voorbeeld zoals ik Nedorium in Dizary mij voorstel.
Bron van inspiratie
Met slechts één gebouwd bouwwerk is Piranesi alleen een architect op papier gebleven. Gelukkig kon hij door zijn verbeelding zijn persoonlijke mening laten spreken. Zijn werk vormt een onuitputtelijke bron van inspiratie voor schilders, schrijvers en architecten. Zo is zijn invloed terug te vinden in mijn werk en van architecten als Constant, Aldo Rossi en Daniel Libeskind. Ook bij schrijvers als Aldous Huxley en meer recent in boekverfilmingen van Harry Potter en De ontdekking van de hemel.
Over Peranesi
Zijn vader was een steenhouwer en zijn oom bracht hem architectuur bij. Van zijn broer leerde hij meer over de klassieke geschiedenis. Begin jaren 1750 kwam Piranesi meer in contact met Britse architecten als William Chambers, Robert Mylne en George Dance. Zijn belangrijkste ontmoeting vond in 1755 plaats, toen hij kennis maakte met de Schotse architect Robert Adam, met wie hij zijn leven lang bevriend zou blijven.
In 1752 was Piranesi in het huwelijk getreden met Angela Pasquini. Haar vader was tuinman bij de invloedrijke familie Corsini. Dit huwelijk werd gezegend met vijf kinderen.
In 1757 geraakte hij in conflict met James Caulfield. Hij was de eerste graaf van Charlemont, die hem financiële steun had beloofd, maar zijn belofte niet nakwam. Door de publicatie van de Antichità Romanewerd hij in datzelfde jaar verkozen tot lid van de Society of Antiquarians. Dit was een Londens gezelschap van liefhebbers van het oude Rome.
Piranesi stierf in 1778 na zijn terugkeer in Rome aan een nierkwaal. Hij werd begraven in de Santa Maria del Priorato, de enige kerk die hij zelf had ontworpen.
Bron: Kunsthal Rotterdam, Wikipedia